Mario Draghi Biografie, leeftijd, vroege leven, opleiding en carrière

Mario Draghi Biografie

Inhoudsopgave

bert kish in longmire

• 1 Mario Draghi-biografie
• 2 Mario Draghi-tijdperk
• 3 Mario Draghi Vroege leven
• 4 Mario Draghi-carrière
• 5 Mario Draghi-nieuws

Mario Draghi OMRI, geboren op 3 september 1947, is een Italiaanse econoom die sinds 2011 president van de Europese Centrale Bank is. Van 2009 tot 2011 was hij eerder voorzitter van de Financial Stability Board en gouverneur van de Bank van Italië van 2005 tot 2011 Van 2002 tot 2005 werkte Draghi eerder bij Goldman Sachs. Forbes noemde Draghi in 2014 de 8e machtigste persoon ter wereld. In 2015 werd hij door het tijdschrift Fortune gerangschikt als de op een na grootste leider ter wereld. Zijn termijn loopt af op 31 oktober 2019.

Mario Draghi Age

Hij is 71 jaar oud vanaf september 2018.

Mario Draghi Vroege leven

In Rome werd Draghi geboren. In 1922 trad zijn vader Carlo toe tot Banca d'Italia, vervolgens IRI en uiteindelijk Banca Nazionale del Lavoro. Zijn moeder was een apotheker, Gilda Mancini. Mario is de eerste van drie kinderen: kunsthistoricus Andreina en ondernemer Marcello. Hij studeerde aan het Massimiliano Massimo Institute en studeerde af bij Federico Caffè van de La Sapienza University met zijn proefschrift over economische integratie en veranderingen in wisselkoersen. Vervolgens behaalde hij een doctoraat in de economie aan het Massachusetts Institute of Technology in 1976 onder toezicht van Franco Modigliani en Robert Solow met zijn proefschrift getiteld Essays on Economic Theory and Applications.

Trending: Tom Bernthal Bio, Wiki, Leeftijd, Hoogte, Vrouw, Ouders, Broer, NBC, Acteur en Nettowaarde

Mario Draghi-carrière

Van 1981 tot 1994 was Draghi gewoon hoogleraar aan de Cesare Alfieri Faculteit Politieke Wetenschappen van de Universiteit van Florence en fellow aan de John F. Kennedy School of Government, Harvard University (2001). Hij was de Italiaanse uitvoerend directeur van de Wereldbank van 1984 tot 1990. In 1991 werd hij algemeen directeur van de Italiaanse schatkist op initiatief van de toenmalige minister Guido Carli en bekleedde deze functie tot 2001. Hij was voorzitter van de commissie die de Italiaanse vennootschaps- en financiële wetgeving herzag tijdens zijn tijd bij de Schatkist en heeft hij de wet opgesteld die de Italiaanse financiële markten regelt.

Mario Draghi

Hij is ook een voormalig lid van de raad van bestuur van verschillende banken en bedrijven (Eni, Istituto per la Ricostruzione Industriale,[8] Banca Nazionale del Lavoro en IMI). Draghi was toen vice-president en algemeen directeur van Goldman Sachs International en lid van de bedrijfsbrede raad van bestuur (2002-2005). Hij werkte met grote Europese bedrijven en overheden aan de Europese strategie en ontwikkeling van het bedrijf. Na de onthulling van Griekenland van off-market swaps met de hulp van Goldman Sachs, zei hij dat hij 'niets wist' van deze deal en 'er niets mee te maken had'. zijn] toetreding tot [het bedrijf].”

Draghi is een trustee bij het Institute for Advanced Study in Princeton, New Jersey, en bij het Brookings Institution, Washington, D.C. Als gouverneur van de Bank of Italy was hij lid van de raad van bestuur en de algemene raden van de Europese Centrale Bank en een lid van de raad van bestuur van de Bank voor Internationale Betalingen. Hij is ook gouverneur voor Italië van de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling en de Raden van Gouverneurs van de Aziatische Ontwikkelingsbank.

Draghi werd in december 2005 benoemd tot gouverneur van de Bank van Italië en in april 2006 tot voorzitter van het Financial Stability Forum; deze organisatie, die in april 2009 namens de G20 de Financial Stability Board werd, die vertegenwoordigers van regeringen, centrale banken, nationale toezichthouders en financiële markten, internationale financiële instellingen samenbrengt, heeft tot doel de internationale financiële stabiliteit te bevorderen, de marktwerking te verbeteren en de systeemrisico door uitwisseling van informatie en internationale samenwerking op het gebied van toezicht. Hij en de voormalige gouverneur van de ECB, Jean Claude Trichet, schreven op 5 augustus 2011 een brief aan de Italiaanse regering om aan te dringen op spoedige invoering van een reeks economische maatregelen in Italië.

Jean-Claude Trichet, wiens ambtstermijn als president van de Europese Centrale Bank in oktober 2011 eindigde, werd veelvuldig genoemd als mogelijke opvolger van Draghi. Toen, in januari 2011, meldde het Duitse weekblad Die Zeit dat het 'onwaarschijnlijk' is dat Draghi zal worden gekozen als de opvolger van Trichet, met verwijzing naar hooggeplaatste beleidsmakers in Duitsland en Frankrijk. De situatie werd echter nog ingewikkelder in februari 2011 toen werd gemeld dat de belangrijkste Duitse kandidaat, Axel Weber, niet langer op zoek was naar de baan, waardoor de kansen van de andere kandidaten nieuw leven werden ingeblazen. Op 13 februari 2011 bekrachtigde Wolfgang Münchau, hoofdredacteur van Financial Times, Draghi als de beste kandidaat voor de functie.

Een paar dagen later schreef The Economist dat 'de volgende president van 's werelds op een na belangrijkste centrale bank Mario Draghi zou moeten zijn'. The Wall Street Journal meldde op 20 april 2011 dat 'Wolfgang Schäuble, de Duitse minister van Financiën, openstaat voor de heer Draghi voor de post van ECB-president” Een paar dagen later kreeg Draghi steun van de Duitse krant Bild door hem te definiëren als “meest Duitse van alle overgebleven kandidaten” In tegenstelling tot eerdere berichten over de positie van Frankrijk, werd op 25 april gemeld dat President Nicolas Sarkozy zag Draghi als een volwaardige kandidaat voor de baan. Draghi en Jean-Claude Trichet en Dominique Strauss-Kahn. Op 17 mei 2011 heeft de Raad van de Europese Unie, in de hoedanigheid van Ecofin, een aanbeveling aangenomen betreffende de benoeming van Draghi tot president van de ECB[25], die werd goedgekeurd door het Europees Parlement en de ECB zelf en bevestigd door de Europese leiders op 24 juni 2011. Toen de niet-verlengbare termijn van acht jaar van Trichet op 31 oktober 2011 afliep, begon Draghi de in Frankfurt gevestigde instelling te leiden.

De ambtstermijn van Draghi loopt van 1 november 2011 tot 31 oktober 2019. Hoewel Frankrijk de kandidatuur van Draghi lange tijd steunde, hield het land de benoeming tot het einde vast en stond erop dat Lorenzo Bini Smaghi, een Italiaanse functionaris op de zes- lid van de raad van bestuur van de ECB, zijn post in de raad afstaan ​​aan een Franse functionaris. Tijdens de kandidatuur werden ook zorgen geuit over Draghi's vorige baan bij Goldman Sachs. Pascal Canfin (MEP) beweerde dat Draghi betrokken was bij ruiltransacties voor Europese regeringen, vooral in Griekenland, in een poging de economische status van hun land te maskeren. Draghi antwoordde dat de deals 'zijn gesloten voordat ik bij Goldman Sachs kwam [en] ik had er niets mee te maken' tijdens de nominatiehoorzittingen van het Europees Parlement in 2011.

Draghi hield toezicht op een driejarig leningprogramma van de ECB aan Europese banken in december 2011 van € 489 miljard ($ 640 miljard). Het programma was ongeveer even groot als het U.S. Troubled Asset Relief Program (2008), maar nog steeds veel kleiner dan de algemene reactie van de VS, inclusief aankopen van activa en andere acties uit die tijd door de Federal Reserve. Draghi's ECB trok ook prompt 'de twee dwaze renteverhogingen in die door zijn voorganger waren doorgevoerd... Trichet[ en]... voerde de obligatieaankopen van landen in de eurozone op', schreef commentator Steve Goldstein medio januari 2012. In die tijd, 'Draghi en al zijn collega's (de beslissing was unaniem) kozen ervoor om de prijs van leningen aan de particuliere sector niet te verlagen [onder de 1% die werd bereikt met de 'intrekking'], zelfs als hij voorspelt dat de inflatie later dit jaar onder de doelstelling van 2% zal dalen.' Volgens Goldstein zou Draghi verdere stappen overlaten aan de nationale leiders Sarkozy en de Duitse bondskanselier Angela Merkel en cen. Mario Draghi op het Wereld Economisch Forum 2012.

Nobelprijswinnaar voor economie Joseph Stiglitz betoogde in februari 2012 dat, met betrekking tot de op handen zijnde Griekse schuldherschikking, het aandringen van de ECB dat het 'vrijwillig' moest zijn (in tegenstelling tot een door de Griekse autoriteiten uitgevaardigd verzuim) een geschenk was aan financiële instellingen die een kredietverzuimverzekering op die schuld heeft verkocht; een positie die oneerlijk is jegens de andere partijen en een geschenk aan de andere partijen vormt; Een tweede, iets grotere ronde van ECB-leningen aan Europese banken onder Draghi, de langlopende herfinancieringsoperatie (LTRO), werd eind februari 2012 gelanceerd. De kwantitatieve versoepeling van de Fed en de faciliteit voor de aankoop van activa van de Bank of England, terwijl de olieprijsstijgingen in 2011 en 2012 voedden.

In juli 2012, te midden van hernieuwde angsten over de staatsobligaties van de eurozone, zei Draghi in een paneldiscussie dat de ECB “... klaar is om alles te doen wat nodig is om de euro te behouden. En geloof me, het zal genoeg zijn.” Deze uitspraak leidde tot een gestage daling van de obligatierendementen (financieringskosten) voor de landen van de eurozone, met name Spanje, Italië en Frankrijk. Gezien de trage politieke vooruitgang bij het oplossen van de crisis in de eurozone, werd de verklaring van Draghi gezien als een belangrijk keerpunt in het lot van de eurozone.

In april 2013 zei Draghi in antwoord op een vraag over lidmaatschap van de eurozone: “Deze vragen zijn geformuleerd door mensen die enorm onderschatten wat de euro betekent voor de Europeanen, voor de eurozone. Ze onderschatten enorm de hoeveelheid politiek kapitaal die in de euro is geïnvesteerd.” In 2015 zei Draghi in een optreden voor het Europees Parlement dat de toekomst zou zijn. 'We hebben het stadium van een echte monetaire unie nog niet bereikt', zei de president van de centrale bank, Mario Draghi, in een toespraak voor het Brusselse Europees Parlement.

hoeveel is hayden christensen waard

Het onvermogen van de landen van de eurozone om hun economieën te harmoniseren en sterkere instellingen te creëren, zei hij, 'zet het langetermijnsucces van de monetaire unie in gevaar wanneer ze worden geconfronteerd met een belangrijke schok.' Draghi heeft er bij regeringen in de eurozone vaak op aangedrongen meer te doen om hun economische prestaties te verbeteren, bijvoorbeeld door de restrictieve arbeidswetgeving te herzien. Maar het was ongebruikelijk voor hem om te suggereren dat de toekomst van de eurozone zou kunnen afhangen van het feit of landen naar zijn advies luisterden.

Op 10 maart 2016, nadat hij op een persconferentie had verklaard dat hij het concept 'zeer interessant' vindt, veroorzaakte Draghi een golf van gesprekken over het concept 'helikoptergeld': we hebben niet echt nagedacht over of gesproken over helikoptergeld . Het is een zeer interessant concept dat academische economen nu in verschillende omgevingen bespreken. Maar we hebben het concept nog niet bestudeerd.

Op het eerste gezicht gaat het duidelijk om complexiteiten, zowel vanuit boekhoudkundig als juridisch oogpunt, maar met deze term 'helikoptergeld' kan men veel verschillende dingen bedoelen, dus dat moeten we zien. Draghi is lid van de Group of Thirty van de Rockefeller Foundation. The Thirty Group is een besloten groep van financiële lobbyisten. Daarom wordt hij als president van de ECB beschuldigd van belangenverstrengeling.

Sommige partijen zien ook belangenverstrengeling in het voormalige werk van Draghi bij Goldman Sachs. In de context van de schandalen rond de bank Banca Monte dei Paschi di Siena (MPS), die zeer riskante deals sloot, kreeg Draghi vanaf 2013 kritiek.

Mario Draghi Nieuws

mening | Houd die hagiografieën vast van Mario Draghi als ECB-chef.

Er is iets heel vreemds aan journalisten, die in het 'hier en nu' leven en gebeurtenissen behandelen terwijl ze zich ontvouwen, in een poging om oordelen over de geschiedenis te schrijven. Dat is wat journalisten de afgelopen dagen schreven voor de Financiële tijden hebben gedaan met betrekking tot Mario Draghi. De president van de Europese Centrale Bank (ECB) gaat naar verwachting in november 2019 met pensioen. Velen lijken overmatige haast te hebben om zijn plaats in de geschiedenis te verstevigen. Bezorgd om ter plaatse feiten vast te stellen en het 'first-mover-voordeel' te claimen, schreef journalist Claire Jones ( De ECB na Draghi: 'Je hebt een acteur nodig die snel kan handelen' ) in de Financiële tijden op 13 maart dat de eurozone een leider nodig had die snel kon handelen, met als subtekst dat Draghi precies dat deed in 2012. Hij wordt gecrediteerd voor het moedig handelen om de eurozone te redden.

De reden waarom het vreemd is dat journalisten historische oordelen proberen te vellen, is dat hun beoordeling te vluchtig zou kunnen zijn. Ze lopen het risico sneller dan ze denken door de gebeurtenissen te worden ingehaald. In februari 1999, Tijd tijdschrift vermeld op de omslag Robert Rubin, Larry Summers en Alan Greenspan, en noemde ze het 'Comité om de wereld te redden'. Een jaar later bereikten de aandelen van informatietechnologie een hoogtepunt en barstte de zeepbel van de Nasdaq Composite-index. Beide maakten een einde aan het veelgeprezen Amerikaanse productiviteitswonder dat sindsdien niet meer is teruggekomen.

Robert Rubin kwam van Goldman Sachs naar het Amerikaanse ministerie van Financiën en van daaruit ging hij naar Citigroup en verloor veel van zijn geloofwaardigheid. Larry Summers zette de Potomac niet echt in vuur en vlam met beleidsbeslissingen, maar bevond zich niettemin op de Tijd omslag. Alan Greenspan gaf na de financiële crisis van 2008 een fout in zijn model toe en trok toen een deel van zijn bekentenis in. Daarom kan het, op basis van de Draghi-hagiografieën die verschijnen, een goede langetermijnbeslissing zijn om Draghi te 'verkopen'.

Ten tweede moet een historisch oordeel tegenstrijdig bewijs in overweging nemen en uitleggen waarom het er minder toe doet. Op 11 februari schreef Robert Smith bijvoorbeeld in de: Financiële tijden ( Europa wordt geconfronteerd met een afrekening als 'The Bezzle' bijt QE ) dat de monetaire stimulans van de ECB had geleid tot een periode van psychische welvaartsgeneratie die nu aan het ontrafelen was. Het artikel vermeldt drie obligaties die de helft tot tweederde van hun waarde verloren binnen enkele maanden nadat de ECB ze had gekocht, en een andere ging van het inzamelen van geld op de obligatiemarkt in 2017 naar het in gebreke blijven in 2018. Wie draagt ​​de verliezen die de ECB op dergelijke obligaties?

met wie is sheila walsh getrouwd

In een tijdperk van 'fiatgeld' zijn het misschien niet echt verliezen omdat de centrale bank geld drukte en ze kocht. Niettemin is geld fungibel; het heeft alternatieve toepassingen en de aankoop van deze obligaties door de ECB kwam neer op een overdracht van openbare middelen in particuliere handen. In democratieën zou je een onderzoek naar dergelijke aankopen verwachten en een dergelijk onderzoek zou zelfs kunnen leiden tot het aftreden van het hoofd van de centrale bank. Maar in Europa verdrongen leden van het Europees Parlement zich om selfies met Draghi te maken.

Verder moet men de doeltreffendheid van Draghi's gedurfde reddingsacties in twijfel trekken als, binnen enkele maanden na zijn belofte om ze overbodig te verklaren, de economie van de eurozone naar zuurstof snakt. Met andere woorden, als een patiënt (weer) ziek werd direct nadat het medicijn was stopgezet, was de patiënt dan beter af met het medicijn of werd hij er slechter van?

De reactie hierop zou zijn dat Draghi's monetaire medicijn beter zou hebben gewerkt als het was ondersteund door structurele hervormingen en fiscale stimuleringsmaatregelen in de hele eurozone. Een goede arts zou echter rekening moeten houden met de omstandigheden en waarschijnlijkheid dat dergelijke vervolgacties worden ondernomen en, ten tweede, de kosten en baten van zijn medicijn als deze acties niet worden ondernomen. Heeft de ECB, onder Draghi, dat gedaan?

Duitse kranten en commentatoren hebben de monetaire-beleidsbenadering van de ECB in verband gebracht met de toenemende verspreiding van nationalisme, populistische maar uiteindelijk niet levensvatbare en onhoudbare economie, en toenemende ongelijkheid in Europa. Ze hebben een punt. Het beleid van de centrale bank heeft de prijzen van schulden en activa opgedreven. Beide maken helaas geen deel uit van dezelfde balans. Sommigen hebben meer schulden gekregen en anderen zijn rijker geworden. Het feit dat de prijzen van financiële en reële activa zijn hersteld terwijl het economisch herstel is mislukt, betekent dat de werkgelegenheid en de inkomens niet zo sterk zijn gestegen als het vermogen.

Door de seculiere daling van de potentiële groei verkeerd in te schatten als een seculiere stagnatie of een gebrekkige totale vraag, heeft het monetair beleid het probleem verergerd. Het eerste vereist acceptatie van lagere groei, enige herverdeling door hogere belastingen en gerichte verlichting voor de onderste kwintielen van de bevolking. In plaats daarvan heeft monetair beleid het vermogen van de economie om spontane groei te genereren en in stand te houden beschadigd en is het permanent afhankelijk gemaakt van monetaire geneeskunde. Het monetaire beleid van Draghi is dus een deel van het probleem. Het documenteren van de geschiedenis heeft een nuttig doel voor de toekomst. Het schrijven van hagiografieën bewijst echter zowel het heden als de toekomst een slechte dienst.